«Уся нашая Беларусь, з усімі выпрабаваньнямі нашага нацыянальнага лёсу — ну што гэта, калі ня Цуд, праўда?»

Альбо ўсё-ткі дзесьці глыбока ў душы яшчэ верым у цуды і спадзяемся на іх, бо, здавалася б, больш ані на што спадзявацца ўжо й не выпадае? Валера Руселік на Budzma.org тлумачыць, што трэба зрабіць, каб гэты Цуд насамрэч здарыўся.

Ужо каторы год ня маю аніякага асаблівага сьвяточнага настрою на Каляды й Новы год. Ну, ведаеце, той самы ўрачысты і трапяткі настрой — яшчэ зь дзяцінства, калі ўсе думкі — адно пра гэтыя сьвяты, прыгажосьць і магію, ялінку, падарункі, Сьвятога Мікалая, сямейны стол.

Я гляджу на свайго сына і бачу ў ім гэты настрой. А сам... Ня ведаю, мо папросту даюцца ў знакі штодзённая мітусьня, праца, далёка не заўжды радасныя і сьвяточныя навіны, страты, няўпэўненасьць у заўтрашнім дні. Неяк не стае часу папросту спыніцца, паставіць усё на паўзу, выдыхнуць і папросту адчуць асалоду моманту.

Ну і хіба даецца ў знакі вось гэтае нашае дарослае разуменьне таго, што аніякае калядна-навагодняе магіі не хопіць, каб зьмяніць нашую рэчаіснасьць да лепшага. Сьвяты Мікалай, на жаль, ня спыніць вайну, не абрыне дыктатуру, ня верне тых, хто адышоў, не дадасьць здароўя і дабрабыту.

Колькі ні цягні гэтую сьвяточную паўзу, заўтра-пасьлязаўтра жыцьцё возьме сваё — і давядзецца мусова вяртацца ў тую рэчаіснасьць, якая нікуды не падзелася.

Зрэшты, ня ўсё гэтак змрочна. Надзея ёсьць. Надзея — на нас самых і на нашых блізкіх. Калісьці я патлумачыў свайму сыну, што насамрэч цуды — здараюцца, аднак толькі з тымі, хто ў іх верыць.

Уся нашая Беларусь, з усімі выпрабаваньнямі нашага нацыянальнага лёсу — ну што гэта, калі ня Цуд, праўда? Мы стопяццот разоў маглі і, як спадзяваліся нашыя нядобразычліўцы, мусілі зьнікнуць у віры Гісторыі.

А мы — усё яшчэ мы. Жывем тут і цяпер. І гадуем наступныя пакаленьні. Сапраўдны Цуд!

І рэцэпт гэтага Цуду — таксама ж усім вядомы, праўда? Трымацца свайго, бараніць сваё. Быць неабыякавымі і салідарнымі. Самаразьвівацца. Ствараць і пашыраць жыцьцёвую прастору беларушчыны, дзе б мы ні былі.

Матэматыка простая. Размаўляеш па-беларуску — вось яшчэ на аднаго беларускамоўнага беларуса больш.

Гадуеш свайго сына ці сваю дачку па-беларуску — вось яшчэ адзін шанец на тое, што Беларусь працягне жыць і ў наступным пакаленьні.

Напісаў альбо набыў беларускамоўную кніжку — вось яшчэ на адну кнігу мацнейшая нашая літаратура.

Зладзіў ці наведаў беларускі канцэрт, выставу, гурток — вось нашая культура яшчэ крыху пашырылася. І гэтак далей.

І ўся прыгажосьць і магія нашага Беларускага Цуду — у тым, што ён ствараецца не Сьвятым Мікалаем ды іншымі звышнатуральнымі сіламі.

Ён ствараецца намі. Мною. Табою. Намі. І не адзін раз на год, а штодня, штохвіліну. І не каля сьвяточнае ялінкі, а ў якім-заўгодна куточку нашага (нашага!) сьвету.

І вось як раз-ткі ўдзелу ў стварэньні Беларускага Цуду я зычу ўсім нам у гэтыя сьвяточныя дні. Менавіта ад нас з вамі, ад кожнага і кожнае з нас, залежыць, якой будзе нашая краіна й наш народ. Бо мы, кожны і кожная з нас, і ёсьць нашая краіна і наш народ.

Дык няхай жа ж гэта будзе краіна цудоўных, шчасьлівых, свабодных, здаровых, адукаваных, заможных, самарэалізаваных і нацыянальна сьведамых беларусаў і беларусак! Творцаў і гаспадароў свайго лёсу!

Дык не адкладвайма гэтага Цуду на сьвятое ніколі! Стварайма нашую цудоўную Беларусь! Будзьма беларусамі!